شعر ـ عشقولانه ـ ...(سری سوم)

عطر پاک پونه دارم، مال تو

                                           یک سبد بابونه دارم، مال تو

جویبار چشم هایم پیش کشت

                                              شبنمی بر گونه دارم،مال تو

نخل باران خورده ی تنهایی ام

                                             یک بغل تارونه دارم،مال تو

عاشقم ،شوریده ام ،شیدایی ام

                                            هرچه غم این گونه دارم،مال تو

دور از چشم تمام عاشقان

                                              یک دل دیوانه دارم، مال تو

 

 

 

دل من یه روز به دریا زدو رفت 

                            پشته پا به این رسم دنیا زدو رفت

 زنده ها خیلی براش کهنه بودن

                               خودشو تو مرده ها جا زدو رفت

 

 

 

 

         نسیم عطرت هنوز مرا سرمست می کند و گرمی لبانت را در قلبم به

 

 

     یادگار نگه داشته ام.می خواهم باز تو را ببینم و دست دردست فالگیر

 

     روزگار به دنبال نگاه مهربانت باشم و تابلوی مهربانیت را در قلبم

 

   جاودانه کنم....می خواهم میله های سکوت را بشکنم و چون باران از

 

اسمان تنهایی جدا شوم و قطره شبنمی شوم و دست در دست مهتاب ابدیت

 

را در اغوش بکشم

    

 هر وقت دلم برای تو تنگ میشه

 چشمهای پر از اشکم را پشت ابرها های سیاه آسمان پنهان میکنم.

 آنجا که جز خدای خود هیچکس را نمی یابم.

 پس بدان.....

 

        

 

 

خدایا قلب من غمگینه امشب

                                           دلم چون لاله ها خونینه امشب

نمیدونــــم چرا دست زمونــــه

                                          گـــل عمر منــو میچینــه امشب

دلم گنجینه غمهـــای بسیــار

                                          وجــودم خســته از تکـرار، تکـرار

دل من دیگه از جبــــر زمـــونه

                                      شده از زندگــی بیـــزار، بیــــزار

         

 

 

 

 

مرا صبا اگر از خود برانی دوستت دارم

                                       به زندان جفایت هم کشانی دوستت دارم

 به پیش خلق نتوان حدیث عشق گفتن

                                       درون سینه تنگم نهانی دوستت دارم

        چه حاصل از جفا کردن

                             چه سود از مهر ورزیدن

                                      مرا لایق بدانی یا ندانی دوستت دارم

   

 گل سرخی دادم گل زردی به من داد

                                            برای یک لحظه نا تمام قلبم از تپش افتاد!

  با تعجب پرسیدم مگر از من متنفری!؟

                                   گفت:نه! باور کن! ولی چون تو را واقعا دوست دارم

   نمی خواهم پس از آنکه کام از من گرفتی

          برای پیدا کردن گل زردی زحمتی به خود ندهی

برای دیدن تو نقره ی ماهو چیدم

تا آسمون هفتم به خاطرت دویدم

برای دیدن تو آسمونو شکافتم

ستاره چشیدم تا طعمشو شناختم

 

برا دیدین تو خارا رو سجده کردم

به جای چشم ابرا سوختم و گریه کردم

برای دیدن تو پاییز شدم شکستم

 برف زمستون شدم رو بامتون نشستم

برای دیدن تو از دریاها گذشتم

دور ضریح عکست شب تا سپیده گشتم

برای دیدن تو شدم مثل پنجره

اشاره هات محاله از یاد چشمام بره

برای دیدین تو سوار موجا شدم

چون تو رو داشته باشم همیشه تنها شدم

برای دیدن تو عمری مسافر شدم

به احترام اسمت رفتم و شاعر شدم

برای دیدن تو خط کشیدم رو تقدیر

نگات مثل یه صیاد منو کشید به زنجیر

برای دیدن تو سنگا رو شیدا کردم

طلسما رو شکستم راها رو پیدا کردم

برای دیدن تو ، تو جنگلا گم شدم

بازیچه ی نگاه ساکت مردم شدم

برای دیدن تو خیلی چیزا شنیدم

خیلی کارا رو کردم اما تو رو ندیدم

برای دیدن تو رفتم تو باغ شعرا

سراغ فال حافظ ، دنبال شعر نیما

برای دیدن تو چه دردایی کشیدم

تبم رسید به خورشید ،‌ تموم شدم ، بریدم

برای دیدن تو خواب گل و پروندم

چه شبها مثل مجنون تو دشت و صحرا موندم

برای دیدن تو چه قصه ها که داشتم

سر و رو شونه ی رنج چه روزا که گذاشتم

برای دیدن تو قامت غصه خم شد

انگار که قحطی اومد هر چی به جز تو کم شد

برای دیدن تو نیاز نبود بگردم

 تو هر جا با من بودی پس تو رو پیدا کردم

نشانی من©   © من نشانی از تو ندارم، ©اما نشانی ام را برای تو می نویسم: ©در عصرهای انتظار،به حوالی بی کسی قدم بگذار! ©خیابان غربت را پیدا کن و ©وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو! ©کلبه ی غریبی ام را پیدا کن ، ©کنار بید مجنون خزان زده ©و کنار مرداب آرزوهای رنگی ام! ©در کلبه را باز کن ©و به سراغ بغض خیس پنجره برو! ©حریر غمش را کنار بزن! ©مرا خواهی دید با بغضی کویری ©که غرق عصاره ی انتظار ©پشت دیوار دردهایم نشسته ام…

عشق را ای کاش زبان سخن بود... آن که می گوید دوستت می دارم... دل اندوهگین شبی ست که مهتابش را جستجو می کند... هزاران آفتاب خندان در خرام توست هزار ستار ه ی گریان در تمنای من ... عشق را ای کاش زبان سخن بود.... =========================== وای،اگر بر دیگری دل بسته باشی ای همیشه جاودان در خوابهایم درسکوتم،درشبم،درلحظه های انتظارم در تمام گفتگوهائی که با غیر تو دارم من چه خواهم کرد بی تو.... وای اگر دستی به جز من می فشارد دست هایت وای اگر غیری به جز من ،بسته راه خوابهایت!! وای اگر بر دیگری دل بسته باشی رشته الفت از این دیوانه دل بگسسته باشی من چه خواهم کرد بی تو

 

 

 

در این بن بست
دهان ات را می بویند
مبادا گفته باشی دوست ات می دارم .
دل ات را می بویند
روزگار غریبی ست ، نازنین
و عشق را
کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند .
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را
        به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند .
به اندیشیدن خطر مکن .

روزگار غریبی ست ، نازنین
آن که بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است .
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنکه قصابان اند
بر گذرگاه مستقر
با کنده و ساتوری خون آلود
روزگار غریبی ست نازنین
و تبسم را بر لب ها جراحی می کنند
و ترانه را بر دهان .
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
کباب قناری
بر آتش سوسن و یاس
روزگار غریبی ست ، نازنین
ابلیس پیروز مست
سور غزای ما را بر سفره نشسته است .
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد .

 

 

 

 

 

کنارم باش ... شاهد لحظه هایم باش... ببین با رفتنت چه دردی میکشم ...ببین دیگر
 
زمونه طلوع عاشقانه ندارد ... ای عزیز دلم ای تنها سنگ صبورم با رفتنت من نیز نابود
 
شده ام اری عزیز دلم من بی تو این زندگی این دنیا را نمیخواهم من تو را میخواهم
 
تویی که پاکی را در نگاه زیبایت میبینم تویی که صداقت را در اعماق وجودت حس
 
میکنم پس نرو ... و تنهایم نگذار این دنیا بی تو زیبایی ندارد این دنیا برایم بی تو پوچ و
 
بی مفهوم است اری  عزیز دلم من میخواهم کنارت باشم نه ساعت ها بلکه
 
سالیان دراز میخواهم تو از ان من باشی میخواهم ان قلب پاک و معصوم در زندان دل
 
من باشد عزیزم دوستت دارم باور کن که تو تنها عشق بودی و خواهی ماند ای ستاره
 
ی شب های بی قراری ای تک سوار جاده ی عشق و زندگیم دوستت دارم به ان ایزد
 
یکتا که تو را مرا افرید قسم که دوستت دارم بمان ... اری بمان شاهد لحظه هایم
 
باش شاهد لحظه هایی که من بی تو مانند شمع اب میشوم و میسوزم... ای

 

 
ای تمام وجودم دوستت دارم به وسعت یه دریای طوفانی دوستت دارم به اندازه تمام
 
دنیایی که پروردگار افریده تو را میپرستم ای عشق مقدسم دوستت دارم دوست
 
داشتم دستانت در دستانم بود تا از عشق تو اب میشدم و در اتش عشقت میسوختم
 
دوست داشتم در کنارت بودم تا در چشمانت خیره میشدم و دوست داشتنم را به زبان
 
می اوردم اری ای عشقم تنها کسم من عاشقم عاشق تو عاشق چشمهایت دل
 
مهربانت تنهایم نگذار ...نگذار با بدی ها زشتی ها نامردی های دنیا اشنا شوم ای
 
عزیزم تنهایم نگذار من به جز تو همدمی ندارم مونس دلی ندارم ای تنها ستاره ی
 
شب های بی کسی ام تو هم مثل من با سختی ها بجنگ برای بهم رسیدن باید
 
جنگید پس تنهایم نگذار تو هم مثل من با خوبی ها بدی ها بجنگ نگذار با نبودنت در
 
این دنیای به ظاهر زیبا غرق شوم نگذار با نبودنت من نیز نابود شوم بگذار با بودنت
 
طعم  عشق را بچشم بگذار با بودنت به شهر ارزوها سفر کنم پس بمان و دستانم را
 
در این شهر غریب بی کس نگذار پس بمان و مثل من چشم انتظار پیوند باش.....
این بود .

 

 

با تو بر می خیزم
غزلی می ریزم
پر پروازم را
از تو می آویزم
 
می برد تا دریا
ساز لب سوخته را
پر قویی بر آب
آخرین شعر مرا
 
با تو خواهم رقصید
با تو خواهم خندید
همه ی شعرم را
به تو خواهم بخشید
 
باز شو مثل سحر
در عبور از هر در
مرغ دریایی باش
خوش بخوانم از سر

 

 

 

 

        عشق با غرور زیباست

          ولی اگر عشق را به قیمت فرو ریختن دیوار غرور گدایی کنی ...

            آن وقت است که دیگر عشق نیست ...

              صدقه است

                            

" جان گرفته "

از هجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب :
مرده ای را جان به رگها ریخت
پا شد از جا در میان سایه و روشن،
بانگ زد بر من : مرا پنداشتی مرده
و به خاک روزهای رفته بسپرده ؟
لیک پندار تو بیهوده است :
پیکر من مرگ را از خویش می راند .
سرگذشت من به زهر لحظه های تلخ آلوده است .
من به هر فرصت که یابم بر تو می تازم .
شادی ات را با عذاب آلوده می سازم .
با خیالت می دهم پیوند تصویری
که قرارت را کند در رنگ خود نابود .
درد را با لذت آمیزد ،
در تپش هایت فرو ریزد .
نقش های رفته را باز آورد با خود غبار آلود .
مرده لب بر بسته بود .
چشم می لغزید بر یک طرح شوم .
می تراوید از تن من درد .
نغمه می آورد بر مغزم هجوم .


از مجموعه اشعار " مرگ رنگ " از هشت کتاب
سهراب سپهری

 

 

 

 

به وسعت ندیدن  نگاهت خسته ام                           

 

                                       طاقت دوری ندارم
چگونه بشکافم فاصله های تمام

                                نشدنی جدایی را

چگونه بشکنم ثانیه های

                         سنگین دوری را

با تو ام ای سهراب   ای به پاکی چو آب

یادته گفتی بهم تا شقایق هست زندگی باید کرد

نیستی سهراب ببینی که شقایق هم مرده

دیگه با چه کسی رو دلخوش کرد

یادته گفتی بهم اومدی سراغ من نرم و آهسته بیا

مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی تو

اومدم آهسته نرم تر از پر قو

خسته از دوری راه خسته و چشم براه

یادته گفتی بهم عاشقی یعنی دچار

فکر کنم شدم دچار

تو خودت گفتی چه تنهاست ماهی اگه دچار دریا باشه

آره تنها باشه یار غم ها باشه

یادته می گفتی گاه گاهی قفسی می سازم می فروشم به شما

تا با آواز شقایق که در آن زندانی ایست دل تنهایتان تازه شود

دیگه اون شقایق که اسیر قفسه سهراب! ساحل یک نفسه

نیست که تازگی بده این دل تنهایی من

پس کجاست آن قفس شقایقت من و با خودت ببر به قایقت

راست می گفتی کاش مَردم دانه های دلشان پیدا بود

آره کاشکی دلشون شیدا بود

من به دنبال یه چیز بهترینم سهراب

تو خودت گفتی بهم

بهترین چیز رسیدن به نگاهی ست که از حادثه عشق تر است

  همه رفتن کسی دورو ورم نیست چنین بی کس شدن در باورم نیست یه روز اینجا مرا صد تا رفیق بود منو امروز ببین تنهای تنهام